Het traditionele beeld is dat docenten vragen stellen om er achter te komen in hoeverre de studenten bepaalde dingen gewoon wéten of de collegestof ook werkelijk hebben begrepen. Eventuele misvattingen en onduidelijkheden kunnen dan (in een vroeg stadium) worden opgespoord en rechtgezet (zie Feedback).
Maar vragen zijn er ook om studenten aan te zetten en uit te dagen om na te denken over de essenties van het vakgebied. Dan gaat het eigenlijk niet om goede antwoorden – sterker nog je wilt eigenlijk liever dat die niet (meteen) komen zodat iederéén kan meedenken.
Interactie met velen: De appel-episode
Interacties met velen
Je wilt graag dat alle studenten zich aangesproken voelen, actief nadenken over een bepaalde kwestie. Als één student meteen antwoord geeft loop je het risico dat de anderen meteen afhaken.
Hoe hanteren ervaren docenten dat gegeven?
We nemen een collegesituatie onder de loupe waarin opvallend veel studenten een bijdrage leveren aan de interactie, actief meedoen. Is het toevallig dat dat gebeurt of kunnen we de vinger leggen op specifieke strategieën van de docent om de participatie van studenten bevorderen?
We bekijken eerst de hele episode. Daarna zoemen we in op de afzonderlijke gedeelten: het stellen van de vraag; de reacties van de studenten; de afronding van de episode door de docent. Waarschijnlijk kun je niet alles meteen volgen of verstaan – maar het komt nog in meer detail terug.
Interactie met velen: de appel
1e jaars College (ca. 70 studenten): ‘Symmetrie en Patroonvorming in de natuur.’
Aan het eind van het uur, als allerlei abstracte eigenschappen van symmetriegroepen op het bord zijn doorgerekend, komt er een toegift…
Appel 1: De vraag
“Wat is de symmetriegroep van een appel?”
(wie het weet moet z’n mond houden ..)
