Jazzmusici en filmacteurs zijn gebonden aan een ‘script’ of accoordenschema maar improviseren daar ook op. In dat opzicht kun je een parallel trekken, aldus deze docent, met de dubbele opdracht van universitaire docenten.

Een ideale verhouding tussen voorbereiding en uitvoering, plan en spontaniteit bestaat waarschijnlijk niet. Het gaat er iedere keer weer om zorgvuldig, adequaat, zo mogelijk met humor en tact, in te spelen op wat zich in de situatie aandient – en er tegelijkertijd voor te zorgen dat de studenten de draad (de grote lijnen; de samenhang) niet verliezen.

Soms kan het nodig zijn juist niet in te gaan op een vraag of wat zich in de situatie voordoet. Dat blijft een afweging die van geval tot geval verschilt. Je kunt van te voren nadenken over hoe je dat op een zorgvuldige en elegante manier kan doen (zie ook FACE).

De docent als performer, podiumdier?

Sommige geslaagde college episoden die spontaan lijken te gebeuren, zijn in feite geheel van te voren bedacht. Is dat leugen en bedrog of ambachtelijkheid en professionaliteit??

De docent als performer ..